Ze was herstellende van een burnout toen ze vorig jaar op eigen initiatief via het UWV een coachingstraject bij mij startte. Ze wilde graag werken, deze tengere alleenstaande moeder van een zoontje van 5 jaar oud.

 

Stressmeting

Nadat ik een stressmeting bij haar had gedaan, besefte zij dat ze eerst nog een “hobbel” te nemen had. Verder werken aan haar psychische- en fysieke herstel. Super gemotiveerd volgde zij de adviezen op uit het coachingstraject. Aansluitend kwam ze wederom op eigen verzoek terug om haar via een re-integratietraject te helpen haar doel te bereiken, werken. We startten met een werkervaringplek bij een netwerk van mij, een thuiszorginstelling, waar ze op de personeelsafdeling gedurende drie maanden verder kon aansterken en werken aan haar arbeidsritme.

 

De helft van de tijd ziek

Helaas was zij de eerste drie maanden de helft van de tijd ziek. Een teken dat ze fysiek nog niet sterk genoeg was en ze baalde als een stekker. Ze wilde zo ontzettend graag. Haar hoge mate van inzet, als ze er was, naast haar collegialiteit en haar probleemoplossend vermogen was echter niet ongemerkt gebleven. Tijdens een evaluatie vroeg ik de werkgever dan ook om een herkansing, zodat ze verder kon werken aan haar herstel, maar nu in de vorm van arbeidstherapie. Dus langzaamaan starten en als het goed ging steeds weer een aantal uren erbij. Dat was ook mijn eis naar haar toe, we zullen haar Sabine noemen. Ze vond het niet makkelijk want bij voorkeur ging ze als een boemerang, ook al wist ze dat het in dit stadium van haar herstel onhandig was. Deze werkgever was overigens altijd erg begripvol geweest t.o.v. van haar persoonlijke situatie. Haar werktijden verdeeld over 16 uur per week waren zodanig op haar persoonlijke situatie ingesteld dat ze haar zoontje naar school kon brengen en ook tijdig van school kon om hem op te halen. Sabine kreeg wederom drie maanden te tijd op zich te herpakken.

 

Wie niet waagt, wie niet wint

“Wie niet waagt, wie niet wint”, moet Sabine gedacht hebben. Ik werd in ieder geval op een gegeven moment ’s ochtends vroeg gebeld. Of ik haar wilde helpen om een sollicitatiebrief te schrijven. Er was namelijk een vacature ontstaan op de personeelsadministratie, waarvan de sluitingsdatum dezelfde dag was, dat ze mij belde. In eerste instantie had ze het niet aangedurfd, omdat ze zo’n slechte start had gemaakt. Ze had echter nu besloten de stoute schoenen aan te trekken, maar had – gezien de beperkte tijd – dringend mijn hulp nodig. Hoewel het  niet zo was afgesproken wilde ze ontzettend graag bij deze werkgever blijven werken. Ze was namelijk tot de conclusie gekomen, dat dit haar ideale werkgever was en ze voelde zich erg op haar plek met haar collega’s. Ik vroeg haar een korte motivatie te schrijven, die ik verder zou uitwerken gezien de tijdsdruk en de beperkte tijd die we hadden.

Haar sollicitatie werd afgewezen. Als reden gaf de werkgever, dat ze niet op haar aanwezigheid kon rekenen. Ze kreeg echter nog een kans gedurende twee maanden te werken aan haar verbeterpunten: op tijd komen, haar communicatie en haar herstel. Ging dit goed, dan lag een contract van zes maanden in het verschiet.
Wij waren beiden perplex. Nu ken ik deze werkgever al 10 jaar en we hebben goed contact, maar dit had zelfs ik niet verwacht, dat kan ik je wel vertellen!!

 

Powervrouw

Ingaande 10 mei heeft Sabine een contract voor zes maanden gekregen. De werktijden en uren zijn hetzelfde gebleven. De afgelopen maanden heeft ze keihard gewerkt aan haar verbeterpunten. Navraag leerde dat de afwijzing een trigger was om nog harder haar best te doen om te blijven. Werken bij deze werkgever voelde als een  warme deken, die ze  niet kwijt wilde! Sabine  heeft haar  passie gevonden bij deze superwerkgever.

 

En jij? Hoe is het met jou? Heb jij jou passie gevonden? Leef jij jouw passie? Jouw droom? Of zit je in een carrière dip? Hulp nodig van een ervaringsdeskundige? Ik kan je helpen!